ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ Κ ΠΟΝΤΟΣ

ανατυπωση απο το ΠΟΝΤΟΣ Κ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

-Οι πρόσφυγες, η ακροδεξιά και … οι άλλοι

Μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση μας έστειλε ο φίλος ”Κιλκισιώτης”. Αναφέρεται στην παραδοσιακή αντιπροσφυγική στάση της Ακροδεξιάς, καθώς και στην ελλαδική κοινωνία “όπου οι βασικές πολιτικές της δυνάμεις -από την επαύριο της Μικρασιατικής Καταστροφής- χαρακτηρίζονταν από ένα βαθύ και γνήσιο φιλο-ατατουρκισμό, καθώς και από ένα ρατσιστικό αντιμικρασιατικό πνεύμα .“

Οι επισημάνσεις έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε μια εποχή που η Ακροδεξιά υποδύεται έναν άλλο ρόλο και αρχίζει να καπηλεύεται την ιστορία των Ελλήνων της Ανατολής, δηλαδή των μέχρι χθες απόβλητων αντιπάλων της. Ακόμα τόλμησαν να ζητήσουν στις μέρες μας κάτι που ούτε ο δικτάτορας Μεταξάς το αποτόλμησε την εποχή της παντοδυναμίας του -ούτε καν και η Χούντα: την αναψηλάφηση της Δίκης των Εξ. Η παλαιοελλαδική αντιπροσφυγική, ακροδεξιά ξανασηκώνει επικίνδυνα το κεφάλι…

Ίσως γιατί νομίζουν ότι ξοφλήσαμε !!!

Έτσι λοιπόν, μετά τη Ρεπούση, τον Κωστόπουλο και τον Γκίκα, μας προέκυψαν και αυτοί που ονειρεύονται “ψωμί εληά και Κώτσο Βασιλιά”….

Η γνώση λοιπόν σήμερα είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.

Επιπλέον βρισκόμαστε και μπροστά σ’ ένα άλλο φαινόμενο. Της άμβλυνσης και της δικής μας ιστορικής μνήμης με αποτέλεσμα να παρατηρείται οι απόγονοι των προσφύγων να μην έχουν τα αυστηρά πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια των παππούδων τους. Κάποιοι έχουν ξεχάσει ότι ένταξη των απογόνων των προσφύγων στην Ακροδεξιά σημαίνει Ύβρις προς την πραγματική ιστορία. Σημαίνει ότι κάποιοι “φτύνουν χωρίς δισταγμό στους τάφους των παππούδων τους.”

Ας δούμε όμως τα επιχειρήματα του “Κιλκισιώτη” :

“…οι βασικές πολιτικές δυνάμεις -από την επαύριο της Μικρασιατικής Καταστροφής- χαρακτηρίζονταν από ένα βαθύ και γνήσιο φιλο-ατατουρκισμό, καθώς και από ένα ρατσιστικό αντιμικρασιατικό πνεύμα .

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ας αναφέρω μερικά:

-Το 1916, με την ανακήρυξη του φιλοσυμμαχικού κράτους της Θεσσαλονίκης απο τον Ελ. Βενιζέλο, στη φιλογερμανική μοναρχική Αθήνα ξεκινά ένα πογκρόμ κατά των βενιζελικών και των προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη που είχαν καταφύγει στα ελεύθερα εδάφη για να γλυτώσουν από τη γενοκτονία που ήδη είχαν ξεκινήσει οι Νεότουρκοι. Οι “Επίστρατοι” του Ιωάννη Μεταξά έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα πολλών προσφύγων.

-ο Ίων Δραγούμης εν μέσω του μικρασιατικού πολέμου το 1919 θεωρούσε ως μέγιστο εχθρό της Ελλάδας τον Βενιζέλο, τους Μικρασιάτες και τους Κρητικούς. Γι αυτόν, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε πόλεμος ούτε προσπάθεια απελευθέρωσης των υπόδουλων Ελλήνων της Ανατολής.

-Η μοναρχική παράταξη που ανήλθε στην εξουσία από το Νοέμβριο του ‘20, απαγόρευσε τον Ιούλιο του ΄22 την έξοδο από την Ιωνία όλων των ομογενών τη στιγμή που είχε αποφασίσει την απαγγίστρωση από τη Μικρά Ασία…. (Απλά δεν πρόλαβε να απαγγιστρωθεί ειρηνικά!)

-Με την ήττα του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του ‘22, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Δημήτριος Γούναρης ζητά από τον κακό δαίμονα των Μικρασιατών Αριστείδη Στεργιάδη, να απαγορεύσει την εκκένωση της ιωνικής μητρόπολης από το χριστιανικό της πληθυσμό. Ουσιαστικά παραδίδουν (Λαϊκό Κόμμα και Παλάτι) συνειδητά τους Έλληνες της Ιωνίας στα κεμαλικά στρατεύματα “για να μη δημιουργήσουν προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα.”

-το 1928 θεσπίζεται από την κυβέρνηση Βενιζέλου ο κατασταλτικός νόμος εναντίον των προσφύγων και των κομμουνιστών που έμεινε γνωστός ως “Ιδιώνυμο“

-Μετά τη Συμφωνία της Άγκυρας του 1930, ο Ελ. Βενιζέλος προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης τον Μουσταφά Κεμάλ πασά.

-1938. Ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς -ο πλέον ατατουρκολάγνος Έλληνας πολιτικός- μετονομάζει την Οδό Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ και προσφέρει στο τουρκικό κράτος ως δώρο το σπίτι όπου υποτίθεται γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά.

-το 1952 ο στρατάρχης Παπάγος, λόγω του αντικομμουνισμού του και της τουρκοφιλίας του, διατάζει τη χρήση του όρου “τουρκικός” αντί για “μουσουλμανικός” στα της μουσουλμανικής μειονότητας

-Το ΚΚΕ θεωρούσε (και μάλλον θεωρεί έως σήμερα) τον Κεμάλ ως μέγα απελευθερωτή και εκσυγχρονιστή που “πέταξε τους ιμπεριαλιστές στη θάλασσα“.

-Την ίδια θετική άποψη για τον Κεμάλ Ατατούρκ έχει και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο οποίος τη διατυπώνει σε ομιλία του στον ΟΗΕ. Επί πλέον, το 1959, ζητά από τον Αυστριακό υπουργό Εξωτερικών να απαγορεύσει τον Έλληνα ιστορικό Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, να μελετά τα διπλωματικά έγγραφα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να μην δημιουργηθεί αντιτουρκικό συναίσθημα στην Ελλάδα. Από τα έγγραφα αυτά των συμμάχων των νεότουρκων, προέκυπτε ότι είχα διαπραχτεί γενοκτονία.

-Στην περίοδο της Χούντας, ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος εκδηλώνει τη φιλοτουρκική του διάθεση. Σε συνέντευξή του στην “Χουριέτ” δηλώνει ότι όνειρό του είναι η επίτευξη ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας. Η συνέντευξη έγινε λίγο μετά την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο και λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Κεσάνης με την οποία επιτρεπόταν για πρώτη φορά να αποστείλει η Άγκυρα στη μουσουλμανική μειονότητα Τούρκους δασκάλους.

-Με την μεταπολίτευση, οι ελληνικές κυβερνήσεις απαγορεύουν την προβολή της ταινίας “1922″ του Νίκου Κούνδουρου, για να μην διαταραχθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μόνο το 1982, επί υπουργίας Καψή, θα επιτραπεί η ελεύθερη προβολή.

κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ.

Με μια τέτοια κληρονομιά, είναι σίγουρο ότι θέλει πολύ αγώνα, με σοβαρότητα και επιχειρήματα, για να επικρατήσει μια άλλη οπτική και να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια…. ”