Eνα ενδιαφερον αρθρο στα μπλογκ (παρολο που μπορει καποιος να μην συμφνωνει εξ ολοκληρου με το κειμενο-αυτο δεν το αποδυναμωνει ομως απο το ενδιαφερον και την λογικη κ συνετη αναλυση που κανει στα πραγματα)
ανατυπωθηκε απο το μπλογκ
http://re-bootgreece.blogspot.com/
Λάδι στη φωτιά (κι ένα ρολόι που μετράει ανάποδα)
Είχα την εμπειρία, την περίοδο ’96 – ’01, να γνωρίσω αρκετά καλά τον μόλις διορισθέντα αναπληρωτή υπουργό Δημόσιας Τάξης, ως πολιτικός συντάκτης (κάλυπτα τότε το ρεπορτάζ της Νέας Δημοκρατίας). Είχα, επίσης, την εμπειρία ως νεαρός «αντιεξουσιαστής» (ή όπως θες πες το, δεν θα κολλήσουμε στις λέξεις), την περίοδο ’87 – ’91, να γνωρίσω αρκετούς σαν εκείνους που σήμερα είναι στο δρόμο και «τα σπάνε» – μαθητές και φοιτητές, απελπισμένους άνεργους και φρικαρισμένους «600άρηδες».
ΛΑΘΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟ / ΘΕΣΗ / ΣΥΓΚΥΡΙΑ
Γνωρίζοντας, λοιπόν, καλά και τις δύο πλευρές, ένα πράγμα μπορώ να πω με βεβαιότητα: Ότι η επιλογή του κ. Μαρκογιαννάκη, για αυτή τη θέση και σ’ αυτή τη συγκυρία, ήταν το λιγότερο ατυχής. Και σίγουρα εντελώς ΛΑΘΟΣ.
Ο κ. Χρήστος (με όλο το σεβασμό στη λαϊκή εντολή που τον έφερε σ’ αυτή τη θέση και στην πολιτική του ιστορία), είναι ένας ΣΚΛΗΡΟΣ «Δεξιός». Ανήκει στην κατηγορία εκείνων που θεωρούν τον κάθε νεαρό διαδηλωτή εκ προοιμίου «αλήτη» και «κωλόπαιδο». Η σχέση του με την πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η Νεολαία είναι ανύπαρκτη. Η εικόνα που έχει είναι απολύτως στρεβλή.
Είναι η εικόνα ενός βαθιά συντηρητικού, σκληρού και «κομματικού» πρώην εισαγγελέα, με επαρχιώτικη νοοτροπία, από τον «gun chic» Αποκόρωνα Χανίων. Φυσικά, έτσι τον βλέπει και ο τελευταίος 15χρονος διαδηλωτής. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, επίσης, τυγχάνει και τεράστιας αποδοχής στα (εξίσου) σκληροπυρηνικά κομμάτια της ΕΛ.ΑΣ.. Τα συμβατικά Media το κατέγραψαν στα ρεπορτάζ τους πως «η Αστυνομία υποδέχθηκε με ενθουσιασμό την υπουργοποίησή του» – ναι, ΑΥΤΗ η Αστυνομία. Όπερ έδει δείξαι.
Ούτε ο ίδιος το έκρυψε. Στην τελετή της παράδοσης – παραλαβής του υπουργείου, φρόντισε να δείξει ότι ήρθε αγριεμένος, τσαμπουκαλεμένος και με διάθεση να «βάλει τάξη στο χάος». Αυτό, μάλιστα, ανάγκασε τον κ. Παυλόπουλο να «απαντήσει» αμήχανα ότι αυτός εξακολουθεί να είναι το «αφεντικό».
Το κακό με τον κ. Μαρκογιαννάκη είναι ότι δεν έχει καταλάβει πια είναι η δουλειά του: Όχι το να «βάλει τάξη στο χάος» των διαδηλώσεων, αλλά να βάλει τάξη στα αίτια που τις δημιουργούν, τα οποία κατά σύμπτωση είναι στην αρμοδιότητά του: Η ίδια η ΕΛ.ΑΣ., που απαξιωμένη στα μάτια των πολιτών και «κόκκινο πανί» για την Νεολαία, ξεκίνησε το χάος. Τη μεγαλύτερη κρίση εδώ και δεκαετίες, εκείνο το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη στα Εξάρχεια, με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
ΤΟ «ΔΟΓΜΑ G.W. BUSH»
Δυστυχώς, ο κ. Μαρκογιαννάκης δεν έκατσε μόνος του σ’ αυτή την καρέκλα. Κάποιος τον διόρισε. Κάποιος που επίσης θεωρεί πως το πρόβλημα δεν είναι η απαξίωση των θεσμών, η διαφθορά, η ανεργία, η απογοήτευση της Νεολαίας, η οικονομική κρίση, αλλά «πεντακόσια κωλόπαιδα των Εξαρχείων» που είναι αντιδραστικά και τους αρέσει να τα σπάνε. Και τίποτα παραπάνω. Η απόλυτη, δηλαδή, έλλειψη αυτοκριτικής. Και μάλιστα, στην τελευταία του «ζαριά». Δεν έχει άλλη.
Αυτό είναι 100% λογική George W. Bush: Όταν η Αλ Κάιντα γκρέμισε τους «δίδυμους», αντί να σκεφτεί «τι τους κάναμε και μας επιτέθηκαν έτσι;» ή «γιατί όλοι μας μισούν και μας χτυπάνε;» ή «γιατί ο μισός πλανήτης πανηγύριζε εκείνη τη μέρα;» υιοθέτησε την άποψη ότι «πρόκειται για μερικές χιλιάδες φανατικούς που απλά μας μισούν γιατί είμαστε... ωραίοι και οι οποίοι κρύβονται στα βουνά του Αφγανιστάν και θα τους πατάξουμε στα γρήγορα, για να τελειώνουμε».
Και πάλι, η απόλυτη έλλειψη αυτοκριτικής. Είμαι σε θέση να το γνωρίζω από πρώτο χέρι γιατί εκείνες της μέρες, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ήμουν στη Νέα Υόρκη, ως ανταποκριτής της «Αξίας», και δεν είχα ακούσει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ Νεοϋορκέζο να εξηγεί τις επιθέσεις στη λογική ότι «ο κόσμος μας μισεί επειδή έχουμε αιματοκυλήσει το μισό πλανήτη». Σήμερα, βέβαια, το έχουν καταλάβεί καλά. Και γι’ αυτό απέρριψαν τον «βετεράνο στρατάρχη» ΜακΚέιν και ψήφισαν ξεκάθαρα και μαζικά τον «κατά του πολέμου» Μπαράκ Ομπάμα. Και ανεξάρτητα με το τι ο τελευταίος θα κάνει, ως πρόεδρος, ο αμερικανικός λαός αυτό το μήνυμα έστειλε στις 4 Νοεμβρίου).
Όπως αποδείχθηκε ιστορικά, η λογική των «πεντακοσίων αλητών» (ή των «χίλιων φανατικών») είναι 100% λάθος. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ζει και βασιλεύει, το Ιράκ και η Μέση Ανατολή φλέγονται, όπως και το «tube» του Λονδίνου, ο υπόγειος της Μαδρίτης και το Ταζ Μαχάλ της Ινδίας. Η τρομοκρατία και η αντιδραστική βία τρέφονται από την κοινωνική αδικία και την πείνα. Κακοί σύμβουλοι. Οι πεντακόσιοι εκτελούνται ή φυλακίζονται στο Guantanamo Bay (ή στον Κορυδαλλό), όμως άλλοι χίλιοι ξεφυτρώνουν αμέσως - και είναι ακόμα πιο νευριασμένοι από τους πρώτους.
Ο κ. Καραμανλής προφανώς δεν το έχει καταλάβει αυτό. Ίσως δεν διαβάζει εφημερίδες, δεν ενημερώνεται, δεν έχει επαφή με τον έξω κόσμο, ή δεν τον βοηθάει η εντελώς «ελληναρίστικη» λογική του. Η λογική του «τσαμπουκά», που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και όλοι τα κάνουν πάνω τους – μια εντελώς ανατολίτικη και παρωχημένη νοοτροπία διακυβέρνησης του 19ου αιώνα, που σήμερα προκαλεί μόνο κοινωνικές εκρήξεις και αναταραχή. Πάει, λοιπόν, με τον «σκληρό» κ. Μαρκογιαννάκη (ώς άλλον Donald Rumsfeld) να «πατάξει» τους «αλήτες». Το μόνο που θα καταφέρει είναι να τους εξαγριώσει περισσότερο, αλλά και να κάνει την κακοφορμισμένη ΕΛ.ΑΣ. να πιστέψει ότι τα πάει μια χαρά, «έχει δίκιο» και τώρα επιτέλους το βρίσκει. Θα το διαπιστώσουν σύντομα. Οι εποχές που ο «ηγεμόνας» χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι και όλοι «παγωναν» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, για να πείσεις χρειάζεσαι επιχείρηματα και πράξεις. Ο «τσαμπουκάς» δεν περνάει σε κανέναν, προκαλεί ακόμα ισχυρότερη αντίδραση. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Και για να κάνω και μια ΠΡΟΤΑΣΗ – να μην λένε ότι στη blogόσφαιρα υπάρχουν μόνο διαπιστώσεις, κριτική και γκρίνια. Εγώ, αντί για τον κ. Μαρκογιαννάκη, θα έκανα υπουργό Δημόσιας Τάξης τον κ. Μίμη Ανδρουλάκη. Ή την κ. Μαρία Δαμανάκη. Ή τον κ. Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ή τέλος πάντων κάποιον άλλο Κρητικό (πλάκα κάνω), ή εγνωσμένης αξίας Αριστερό πολιτικό στέλεχος, από οποιονδήποτε χώρο, εντός ή εκτός Βουλής, εντός ή εκτός Ν.Δ., το οποίο:
Α) μπορεί και αντιλαμβάνεται καλά τις αιτίες που προκαλούν τις κοινωνικές εκρήξεις
Β) έχει φάει ξύλο και δακρυγόνα από την Αστυνομία άλλων, φαιών εποχών.
Γ) είναι αποδεκτό ή έστω συμπαθές από τα Νεολαιίστικα Κινήματα και το «χώρο» του.
Δ) γνωρίζει από πρώτο χέρι τι θα πει «εξέγερση», «κλομπ», «Πολυτεχνείο», «πανεπιστημιακό άσυλο», «Αριστερά», «ΜΑΤ», «πέτρα», «μολότοφ», «διαδήλωση», «δακρυγόνο».
Ε) έχει άποψη για την Παιδεία.
Αυτό και μόνο αυτό θα μπορούσε σίγουρα να φέρει την εκτόνωση. Θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν ειλικρινή διάλογο, με ή χωρίς ένταση, αλλά πάντως διάλογο. Θα έφερνε μια άλλη νοοτροπία στην ΕΛ.ΑΣ. (ποιος Κορκονέας θα επιβίωνε ως «Κάλαχαν των Εξαρχειων», με υπουργό τον σύντροφο Μίμη;). Θα έδειχνε στους πολίτες ότι «αλλάζει η πολιτική» και όχι μόνο τα πρόσωπα στις καρέκλες. Θα απεδείκνυε ότι ο κ. Πρωθυπουργός έχει μάθει κάτι από το πάθημα του George W. Bush και αντί να κόβει εσαεί τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, χύνοντας αίμα, αίμα, αίμα, επιλέγει να κάψει τις απολήξεις τους, για να σταματήσουν να ξεπετάγονται. Με πιο απλά λόγια, αντί να «πατάξει» τους αντιδρώντες, να προσπαθήσει να σταματήσει αυτό που τους κάνει να αντιδρούν. Η ιστορία απέδειξε διεθνώς ότι ΜΟΝΟ αυτή μπορεί να είναι η λύση.
Με τη λογική του κ. Καραμανλή, όμως, θα καταλήξουμε εκεί που καταλήξαμε και με τον Bush: Τυφλή βία, αίμα και μίσος. Και ένα ρολόι, σε περίοπτη θέση στη μέση της μεγάλης πόλης, να μετράει ανάποδα τα δευτερόλεπτα μέχρι τη στιγμή που θα ξεκουμπιστεί από το Λευκό Οίκο. Για τον Bush, η ημερομηνία αυτή είναι η 20η Ιανουαρίου 2009. Για τον κ. Καραμανλή; Δεν την ξέρω ακόμα, όμως το ρολόι ήδη μετράει ανάποδα...
ΛΑΘΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟ / ΘΕΣΗ / ΣΥΓΚΥΡΙΑ
Γνωρίζοντας, λοιπόν, καλά και τις δύο πλευρές, ένα πράγμα μπορώ να πω με βεβαιότητα: Ότι η επιλογή του κ. Μαρκογιαννάκη, για αυτή τη θέση και σ’ αυτή τη συγκυρία, ήταν το λιγότερο ατυχής. Και σίγουρα εντελώς ΛΑΘΟΣ.
Ο κ. Χρήστος (με όλο το σεβασμό στη λαϊκή εντολή που τον έφερε σ’ αυτή τη θέση και στην πολιτική του ιστορία), είναι ένας ΣΚΛΗΡΟΣ «Δεξιός». Ανήκει στην κατηγορία εκείνων που θεωρούν τον κάθε νεαρό διαδηλωτή εκ προοιμίου «αλήτη» και «κωλόπαιδο». Η σχέση του με την πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η Νεολαία είναι ανύπαρκτη. Η εικόνα που έχει είναι απολύτως στρεβλή.
Είναι η εικόνα ενός βαθιά συντηρητικού, σκληρού και «κομματικού» πρώην εισαγγελέα, με επαρχιώτικη νοοτροπία, από τον «gun chic» Αποκόρωνα Χανίων. Φυσικά, έτσι τον βλέπει και ο τελευταίος 15χρονος διαδηλωτής. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, επίσης, τυγχάνει και τεράστιας αποδοχής στα (εξίσου) σκληροπυρηνικά κομμάτια της ΕΛ.ΑΣ.. Τα συμβατικά Media το κατέγραψαν στα ρεπορτάζ τους πως «η Αστυνομία υποδέχθηκε με ενθουσιασμό την υπουργοποίησή του» – ναι, ΑΥΤΗ η Αστυνομία. Όπερ έδει δείξαι.
Ούτε ο ίδιος το έκρυψε. Στην τελετή της παράδοσης – παραλαβής του υπουργείου, φρόντισε να δείξει ότι ήρθε αγριεμένος, τσαμπουκαλεμένος και με διάθεση να «βάλει τάξη στο χάος». Αυτό, μάλιστα, ανάγκασε τον κ. Παυλόπουλο να «απαντήσει» αμήχανα ότι αυτός εξακολουθεί να είναι το «αφεντικό».
Το κακό με τον κ. Μαρκογιαννάκη είναι ότι δεν έχει καταλάβει πια είναι η δουλειά του: Όχι το να «βάλει τάξη στο χάος» των διαδηλώσεων, αλλά να βάλει τάξη στα αίτια που τις δημιουργούν, τα οποία κατά σύμπτωση είναι στην αρμοδιότητά του: Η ίδια η ΕΛ.ΑΣ., που απαξιωμένη στα μάτια των πολιτών και «κόκκινο πανί» για την Νεολαία, ξεκίνησε το χάος. Τη μεγαλύτερη κρίση εδώ και δεκαετίες, εκείνο το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη στα Εξάρχεια, με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
ΤΟ «ΔΟΓΜΑ G.W. BUSH»
Δυστυχώς, ο κ. Μαρκογιαννάκης δεν έκατσε μόνος του σ’ αυτή την καρέκλα. Κάποιος τον διόρισε. Κάποιος που επίσης θεωρεί πως το πρόβλημα δεν είναι η απαξίωση των θεσμών, η διαφθορά, η ανεργία, η απογοήτευση της Νεολαίας, η οικονομική κρίση, αλλά «πεντακόσια κωλόπαιδα των Εξαρχείων» που είναι αντιδραστικά και τους αρέσει να τα σπάνε. Και τίποτα παραπάνω. Η απόλυτη, δηλαδή, έλλειψη αυτοκριτικής. Και μάλιστα, στην τελευταία του «ζαριά». Δεν έχει άλλη.
Αυτό είναι 100% λογική George W. Bush: Όταν η Αλ Κάιντα γκρέμισε τους «δίδυμους», αντί να σκεφτεί «τι τους κάναμε και μας επιτέθηκαν έτσι;» ή «γιατί όλοι μας μισούν και μας χτυπάνε;» ή «γιατί ο μισός πλανήτης πανηγύριζε εκείνη τη μέρα;» υιοθέτησε την άποψη ότι «πρόκειται για μερικές χιλιάδες φανατικούς που απλά μας μισούν γιατί είμαστε... ωραίοι και οι οποίοι κρύβονται στα βουνά του Αφγανιστάν και θα τους πατάξουμε στα γρήγορα, για να τελειώνουμε».
Και πάλι, η απόλυτη έλλειψη αυτοκριτικής. Είμαι σε θέση να το γνωρίζω από πρώτο χέρι γιατί εκείνες της μέρες, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ήμουν στη Νέα Υόρκη, ως ανταποκριτής της «Αξίας», και δεν είχα ακούσει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ Νεοϋορκέζο να εξηγεί τις επιθέσεις στη λογική ότι «ο κόσμος μας μισεί επειδή έχουμε αιματοκυλήσει το μισό πλανήτη». Σήμερα, βέβαια, το έχουν καταλάβεί καλά. Και γι’ αυτό απέρριψαν τον «βετεράνο στρατάρχη» ΜακΚέιν και ψήφισαν ξεκάθαρα και μαζικά τον «κατά του πολέμου» Μπαράκ Ομπάμα. Και ανεξάρτητα με το τι ο τελευταίος θα κάνει, ως πρόεδρος, ο αμερικανικός λαός αυτό το μήνυμα έστειλε στις 4 Νοεμβρίου).
Όπως αποδείχθηκε ιστορικά, η λογική των «πεντακοσίων αλητών» (ή των «χίλιων φανατικών») είναι 100% λάθος. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ζει και βασιλεύει, το Ιράκ και η Μέση Ανατολή φλέγονται, όπως και το «tube» του Λονδίνου, ο υπόγειος της Μαδρίτης και το Ταζ Μαχάλ της Ινδίας. Η τρομοκρατία και η αντιδραστική βία τρέφονται από την κοινωνική αδικία και την πείνα. Κακοί σύμβουλοι. Οι πεντακόσιοι εκτελούνται ή φυλακίζονται στο Guantanamo Bay (ή στον Κορυδαλλό), όμως άλλοι χίλιοι ξεφυτρώνουν αμέσως - και είναι ακόμα πιο νευριασμένοι από τους πρώτους.
Ο κ. Καραμανλής προφανώς δεν το έχει καταλάβει αυτό. Ίσως δεν διαβάζει εφημερίδες, δεν ενημερώνεται, δεν έχει επαφή με τον έξω κόσμο, ή δεν τον βοηθάει η εντελώς «ελληναρίστικη» λογική του. Η λογική του «τσαμπουκά», που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και όλοι τα κάνουν πάνω τους – μια εντελώς ανατολίτικη και παρωχημένη νοοτροπία διακυβέρνησης του 19ου αιώνα, που σήμερα προκαλεί μόνο κοινωνικές εκρήξεις και αναταραχή. Πάει, λοιπόν, με τον «σκληρό» κ. Μαρκογιαννάκη (ώς άλλον Donald Rumsfeld) να «πατάξει» τους «αλήτες». Το μόνο που θα καταφέρει είναι να τους εξαγριώσει περισσότερο, αλλά και να κάνει την κακοφορμισμένη ΕΛ.ΑΣ. να πιστέψει ότι τα πάει μια χαρά, «έχει δίκιο» και τώρα επιτέλους το βρίσκει. Θα το διαπιστώσουν σύντομα. Οι εποχές που ο «ηγεμόνας» χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι και όλοι «παγωναν» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, για να πείσεις χρειάζεσαι επιχείρηματα και πράξεις. Ο «τσαμπουκάς» δεν περνάει σε κανέναν, προκαλεί ακόμα ισχυρότερη αντίδραση. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Και για να κάνω και μια ΠΡΟΤΑΣΗ – να μην λένε ότι στη blogόσφαιρα υπάρχουν μόνο διαπιστώσεις, κριτική και γκρίνια. Εγώ, αντί για τον κ. Μαρκογιαννάκη, θα έκανα υπουργό Δημόσιας Τάξης τον κ. Μίμη Ανδρουλάκη. Ή την κ. Μαρία Δαμανάκη. Ή τον κ. Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ή τέλος πάντων κάποιον άλλο Κρητικό (πλάκα κάνω), ή εγνωσμένης αξίας Αριστερό πολιτικό στέλεχος, από οποιονδήποτε χώρο, εντός ή εκτός Βουλής, εντός ή εκτός Ν.Δ., το οποίο:
Α) μπορεί και αντιλαμβάνεται καλά τις αιτίες που προκαλούν τις κοινωνικές εκρήξεις
Β) έχει φάει ξύλο και δακρυγόνα από την Αστυνομία άλλων, φαιών εποχών.
Γ) είναι αποδεκτό ή έστω συμπαθές από τα Νεολαιίστικα Κινήματα και το «χώρο» του.
Δ) γνωρίζει από πρώτο χέρι τι θα πει «εξέγερση», «κλομπ», «Πολυτεχνείο», «πανεπιστημιακό άσυλο», «Αριστερά», «ΜΑΤ», «πέτρα», «μολότοφ», «διαδήλωση», «δακρυγόνο».
Ε) έχει άποψη για την Παιδεία.
Αυτό και μόνο αυτό θα μπορούσε σίγουρα να φέρει την εκτόνωση. Θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν ειλικρινή διάλογο, με ή χωρίς ένταση, αλλά πάντως διάλογο. Θα έφερνε μια άλλη νοοτροπία στην ΕΛ.ΑΣ. (ποιος Κορκονέας θα επιβίωνε ως «Κάλαχαν των Εξαρχειων», με υπουργό τον σύντροφο Μίμη;). Θα έδειχνε στους πολίτες ότι «αλλάζει η πολιτική» και όχι μόνο τα πρόσωπα στις καρέκλες. Θα απεδείκνυε ότι ο κ. Πρωθυπουργός έχει μάθει κάτι από το πάθημα του George W. Bush και αντί να κόβει εσαεί τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, χύνοντας αίμα, αίμα, αίμα, επιλέγει να κάψει τις απολήξεις τους, για να σταματήσουν να ξεπετάγονται. Με πιο απλά λόγια, αντί να «πατάξει» τους αντιδρώντες, να προσπαθήσει να σταματήσει αυτό που τους κάνει να αντιδρούν. Η ιστορία απέδειξε διεθνώς ότι ΜΟΝΟ αυτή μπορεί να είναι η λύση.
Με τη λογική του κ. Καραμανλή, όμως, θα καταλήξουμε εκεί που καταλήξαμε και με τον Bush: Τυφλή βία, αίμα και μίσος. Και ένα ρολόι, σε περίοπτη θέση στη μέση της μεγάλης πόλης, να μετράει ανάποδα τα δευτερόλεπτα μέχρι τη στιγμή που θα ξεκουμπιστεί από το Λευκό Οίκο. Για τον Bush, η ημερομηνία αυτή είναι η 20η Ιανουαρίου 2009. Για τον κ. Καραμανλή; Δεν την ξέρω ακόμα, όμως το ρολόι ήδη μετράει ανάποδα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου