Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ξεκινάει ο «βομβαρδισμος»
Από κάθε είδους έντυπα, εκπομπές, blog κλπ.
Οι μισοί θυμούνται την γενοκτονία του Ποντιακού λαού και οι άλλοι μισοί τον ΜΑΗ του 68.
Τα επιχειρήματα και των δυο πλευρών τα ίδια.
«Πόντος (ή ΜΑΗΣ) είναι επίκαιροι όσο ποτέ»
Λοιπόν ας πιάσουμε τα θέματα ένα- ένα.
ΜΑΗΣ68.
Τι ήταν τελικά ο Μάης του 68. τι κατάφερε το κίνημα του Μαη για να θεωρείτε πως άλλαξε τον κόσμο, τον άλλαξε προς το καλύτερο;
Ήταν για πρώτη φορά μια εξέγερση της νέας γενιάς ενάντια στις παλιές γενιές (τότε ακούστηκε για πρώτη φορά η έκφραση –εμείς οι νέοι-και έκτοτε έχει γίνει φετίχ σε διάφορα πάνελ κλπ).
Τι είναι όμως ο νέος για να εξεγερθεί; Είναι ιδιότητα; Είναι πολιτική παράταξη τι είναι; Απολύτως τίποτα. Είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Ο νέος θα είναι ή μέρος των φτωχών ή μέρος των πλουσίων, των βολεμένων ή των καταπιεσμένων, των συνειδητοποιημένων ή των καιροσκόπων, ο νέος μπορεί να είναι φασίστας, κομουνιστής, αναρχικός, δεξιός ή πασοκος. Ποιοι από όλους αυτούς εξεγέρθηκαν το 1968; Όλοι μαζί από κοινού; Μην τρελαθούμε.
Το 1968 έγινε για πρώτη φορά μια εξέγερση ενάντια στους παλιούς…για πρώτη φορά αμφισβητήθηκε το κύρος του γονέα, για πρώτη φορά αγνοήθηκε το γεγονός (σε μερικές περιπτώσεις χλευάστηκε κιόλας ) ότι ο πατέρας σου είναι αυτός που σε φέρνει να φας μέχρι να μπεις στην παραγωγή- τέτοιου είδους αμφισβητήσεις δεν υπήρξαν σε εξεγέρσεις του παρελθόντος, πχ Ισπανικός εμφύλιος κλπ.
Το αποτέλεσμα της εξέγερσης αυτής ήταν για πρώτη ίσως φορά ένα τόσο μεγάλο κομμάτι εξεγερμένων να μην οδηγηθεί στην…λαιμητόμο(ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΟΥΝΑ), ούτε στο εκτελεστικό απόσπασμα (εξέγερση στο γκέττο της Βαρσοβίας κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής),ούτε στην εξορία(λήξη Ισπανικού εμφυλίου), ούτε στα μακρονήσια (μετεμφυλιακή Ελλάδα) αλλά αντίθετα στα γραφεία πολυεθνικών εταιρειών σε διευθυντικές θέσεις.
Η εξουσία για πρώτη φορά κατάφερε να αφομοιώσει σε τόσο μεγάλο βαθμό και σε τέτοια έκταση το σύνολο των εξεγερμένων και να τους θέσει υπό την δούλεψη της.
Οι τύποι που εξεγέρθηκαν το 68 ήταν αυτοί που κυβέρνησαν εν μέρει τον πλανήτη τα επόμενα χρόνια.
Οδήγησαν την…φάση στην μόλυνση του περιβάλλοντος, βομβάρδισαν την Γιουγκοσλαβία, κατέστρεψαν την μεσσαία τάξη βοηθώντας τους πλούσιους να πλουτίσουν και τους φτωχούς να φτωχύνουν, δημιούργησαν την Παγκοσμιοποίηση, γίναν χειρότεροι από τους εργάτες μπαμπάδες τους. Γίναν ΑΦΕΝΤΙΚΑ.
Οι 20αρηδες τινέιτζερ χίπης του 60 που υμνούσαν με τις κιθάρες τους την ελευθερία είναι αυτοί που σπάνε σήμερα τα παιδιά τους στο ξύλο.
Η παραπάνω ανάλυση δεν έχει σκοπό να δικαιολογήσει τις προ του ΜΑΗ αυταρχικές πλανητικές εξουσίες που ασκούταν από την γενιά του 40.
Τι το επίκαιρο έχει να δώσει ο ΜΑΗΣ του 68 σήμερα. Διδάγματα μόνο μπορούμε να πάρουμε πώς να μην γίνει η δικιά μας γενιά
Πολιτικάντηδες
Καιροσκόποι
Κοστουμαρισμένα σκυλάκια των αφεντικών και της εξουσίας
Το σύνθημα τελικά φαντασία στην εξουσία είναι κοινός παραδεκτό πως ήταν πετυχημένο. Από τη στιγμή που αυτή η γενιά εντάχθηκε στο σύστημα κουβάλησε μαζί της και νέες ιδέες πώς να ασκείς δεξιά πολιτική με επαναστατική φρασεολογία(για αυτό ίσως σκυλιάζουν οι ακροδεξιοί με τους ΜΑΗΔΕΣ-γιατί τους πήραν την δουλειά μέσα από τα χέρια)
ΠΟΝΤΟΣ
Ευαίσθητο ζήτημα που πολύ το θεωρούν στην αριστερά καυτή πατάτα και διστάζουν να το αγγίξουν.
Αντίθετα κέντρο και δεξιά πετάνε δυο – τρεις κλασσικές εθνικιστικές κορώνες και αυτό-αναγορεύουν εαυτούς τους προστάτες της προσφυγιάς.
Λάθος.
Το ποντιακό είναι ένα ζήτημα που σε επίπεδο μνήμης περνάει από γενιά σε γενιά. Ιστορίες από την «πατρίδα»(όπως λέγανε οι παποούδες μας και εννοούσανε τις περιοχές του ΕΥΞΕΙΝΟΥ ΠΟΝΤΟΥ και του Νότιου Καυκάσου-προσοχή χωρίς να αναιρούν το γεγονός πως αυτά τα εδάφη ήταν πατρίδα και άλλων λαών –αρμενίων , τούρκων, τσερκέζων, λαζών , γεωργιανών , κιργίσιων , ασσύριων κλπ)μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά σε κάθε ποντιακή οικογένεια.
Στην εποχή της απόλυτης παγκόσμιας ομογενοποίησης συναντάμε παιδιά ποντίων που μπορεί να έχουν βαμμένα πράσινα μαλλιά(ρειβερς), μοικάνες (πανκς)μαλλιά ως τον κώλο(μεταλάδες), να είναι ίμο ή τρέντυς αλλά να γνωρίζουν εν τούτοις την ιστορία των παππούδων τους…
Η ιστορία του πόντου θέλω να πω μένει ζωντανή μέσα από τις διηγήσεις των παλιότερων στους νεότερους.
Από την άλλη πλευρά συναντάμε ανθρώπους που δε γνωρίζουν καν που πέφτει ο πόντος να συνασπίζονται σε οργανώσεις ή να παίρνουν εκπομπές στην τv και να ζητάνε το κεφάλι των τούρκων, εκδίκηση για τον πόντο, και χίλια δυο άλλα…εκ του πονηρού βέβαια.
Δημοσιογραφικές και πολιτικές καριέρες στήνονται τα τελευταία χρόνια στην βάση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.
Στήνονται από πολιτικούς και βιολογικούς απόγονους ανθρώπων που κυνηγήσανε και εφαρμόσανε τον απόλυτο ρατσισμό στην πρώτη γενιά ποντίων προσφύγων που κατέφτασαν στην χώρα. Είναι καταγεγραμμένες μαρτυρίες όπως και λαϊκά γνωμικά ρατσιστικού τύπου από γηγενείς προς τους πρόσφυγες τις δεκαετίες του 20-30. («φάε το φαί σου αλλιώς θα φωνάξω τον πρόσφυγα», λέγανε οι μανάδες στα παιδιά τους, «παλιοαούτοι»και «τουρκόσποροι», αποκαλούσαν οι ενήλικες ντόπιοι τους πρόσφυγες ποντίους). Μην ξεχνάμε την περιοχή της Καλαμαριάς που τα πρώτα χρόνια εγκατάστασης των προσφύγων αποτελούσε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, σιδερόφρακτο με απαγορεύσεις εξόδου από αυτό…
Και φτάνοντας στο σήμερα βλέπουμε διάφορους τύπους προκειμένου να προωθήσουν τον αντι-τουρκισμό τους εισάγουν στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο τους και το ζήτημα της γενοκτονίας των ποντίων, αγνοώντας ίσως πολλά ιστορικά στοιχεία όπως τα εξής
Ο διωγμός και η εξόντωση των ποντίων ήταν μέρος του πολιτικού προγράμματος ενός συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος της τουρκίας (κομμα των νέο-τουρκων), σε πολλές περιπτώσεις τούρκοι συγχωριανοί ποντίων βοήθησαν να διαφύγουν την σύλληψη, επίσης εκείνη την περίοδο μαζί με τους πόντιους και τους αμρένιους κυνηγήθηκαν και τούρκοι πολίτες που αρνηθήκανε την στράτευση στο στρατό της χώρας τους(λιποτάκτες)και σε πολλές περιπτώσεις στελεχώσανε και αντάρτικα τμήματα ποντίων.
Τα παραπάνω κατατίθενται για τους λάτρεις του δόγματος «τούρκος καλός, μόνο νεκρός).
Τελευταία ξέσπασε, και από ποντιακές οργανώσεις, ένας αγώνας για αναγνώριση της γενοκτονίας από την τουρκική κυβέρνηση. Ερώτηση. Τι κέρδος θα έχουμε εμείς αν αναγνωριστεί η γενοκτονία των προγόνων μας από τους τούρκους κεμαλικούς;
Παρένθεση. Στην ελληνική μας καθημερινότητα βιώνουμε ήδη μια νέου τύπου γενοκτονία, αυτή της εργασιακής ανασφάλειας. Τα εργατικά ατυχήματα στην χώρα, χρόνο με τον χρόνο αυξάνονται. Τα παιδιά που δουλεύουν delivery ή κούριερ ανασφάλιστοι επίσης αυξάνονται. Θέλω να πω πως σε λίγο καιρό (αν όχι σήμερα) πηγαίνεις για να βγάλεις ένα μεροκάματο και δε ξέρεις αν θα γυρίσεις ζωντανός σπίτι σου.
Τι επιπτώσεις θα έχεις την ζωή του έλληνα εργάτη, μεροκαματιάρη, χαμηλόμισθου η αναγνώριση της γενοκτονίας που έλαβε χώρα τη δεκαετία του 20; Ηθική ικανοποίηση; Εθνική υπερηφάνεια; Τρώγονται αυτά; Ή μήπως κάποιοι που κινούν αυτή την ιστορία θα στήσουν πολιτικές καριέρες σε βάρος των υπολοίπων.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας ζει μέσα στις καρδιές των απογόνων των πόντιων προσφύγων και είτε αναγνωρισθεί από την Τουρκική κυβέρνηση είτε όχι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Η λήθη δεν έχει αγγίξει τον ποντιακό ελληνισμό και από ότι φαίνεται ούτε θα τον αγγίξει-αλλά σαν άνθρωποι και όχι ξέχωρα από άλλες ομάδες της χώρας, βλαχους, σαρακατσάνους κλπ έχουμε τα δικά μας, σημερινά προβλήματα που εστιάζουμε και ζητάμε λύσεις.
Τι να το κάνω αν την ώρα που αναγνωρίσει τα λάθη της η κεμαλική τουρκία πέφτω από την σκαλωσιά όντας ένας ακόμα αριθμός στις στατιστικές των εργατικών ατυχημάτων;
Γιατί κινείτε σήμερα το θέμα αυτό και δεν κινήθηκε από ποντιακές ή άλλες οργανώσεις την περίοδο του 1940 ή του 1950 ή του 1930;
Τι νέα μόδα είναι αυτή με τον νέο-ποντισμό των μη-ποντίων;
Γιατί δε μας αφήνετε ήσυχους;
το τραγούδι ειναι συνεργασία του Νίκου Ξυλούρη(κρητικός) με τον Χρύσανθό (πόντιος)
Σαν αριστεροί δυσανασχετούμε με τις ψευτό-αναλύσεις για τον ΜΑΗ του 68 και σαν Πόντιοι εξοργιζόμαστε με τα κροκοδείλια δάκρυα των δήθεν ευαισθητοποιημένων με την γενοκτονία.
Χωρίς να δικαιολογούμε και τον αντίποδα αυτών των δυο ζητημάτων, δηλαδή την προ του 68 πεπαλαιωμένη εξουσία και τους συγκαταβατικούς με το τουρκικό κεμαλικό κατεστημένο, Έλληνες πολιτικούς.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου