ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Το παρακατω κειμενο το πηρα απο το ιντερνετ , ειναι ανατυπωση απο την σελιδα "αρμενικα¨" και ειναι ενδεικτικο της πολυπλοκοτητας του προβληματος που παιζει στον Καυκασο αν και γραφτηκε το 2003 μοιαζει να ειναι τοσο κοντα στο σημερα. Εστιαζει σε μια περιοχη εντος της Γωργιανης επικρατειας οπου ομως ζουν αρμενιοι και διαπραγματευεται τη πολιτικη θεση της μετα σοβιετικης Γεωργιας στον συγχρονο κοσμο και τα πιθανα(για τοτε) προβληματα που μπορει να φερει στην περιοχη η επιλογη μιας σημαντικης πολιτικης ομαδας για ταχεια ενταξη της χωρας στο ΝΑΤΟ κ σ αλλους δυτικους οργανισμους Μια προσεκτικη αναγνωση του κειμενου θα βοηθησει πιστευω στο να κατανοησοιυμε ολοι μας μερος της πολυπλοκης Καυκασιανης πραγματικοτητας Η εξωτερική πολιτική της Γεωργίας και οι Αρμένιοι του Τσαβάχκ Όλο και πιο συχνά διαβάζουμε στον αρμενικό τύπο για τις διαμαρτυρίες με διάφορους τρόπους των κατοίκων του Τσαβάχκ (με σχεδόν αμιγώς αρμενικό πληθυσμό), για το θέμα της απομάκρυνσης των ρωσικών βάσεων που βρίσκονται στην περιοχή. Βέβαια οι Αρμένιοι της περιοχής αντιμετωπίζουν και άλλα τεράστια προβλήματα επιβίωσης για τα οποία θα αναφερθούμε σε μελλοντικά μας τεύχη. Κρίνοντας ότι, το θέμα των βάσεων έχει άμεση σχέση και με τη σταθερότητα της γενικότερης περιοχής, ζητήσαμε από το συνεργάτη μας στην Αρμενία, πολιτικό αναλυτή Εντουάρντ Γαζαριάν, μια συνοπτική ανάλυση του θέματος των βάσεων στα πλαίσια της εξωτερικής πολιτικής της Γεωργίας. Η επιτυχία της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας εξαρτάται από την αποδοχή της, από τους πολίτες και τις πολιτικές δυνάμεις της συγκεκριμένης χώρας. Σε χώρες όπου ζουν διάφορες εθνότητες σε συμπαγείς ομάδες, οι ηγεσίες των χωρών αυτών, όταν χαράζουν τη στρατηγική και την τακτική της εξωτερικής τους πολιτικής, πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψη τους και τα ιδιαίτερα συμφέροντα των εθνοτήτων. Σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει το ενδεχόμενο σύγκρουσης της κεντρικής εξουσίας με την περιφέρεια. Για παράδειγμα, αν ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είχε διαβλέψει έγκαιρα τις νέες διεθνείς εξελίξεις και είχε προσαρμόσει ανάλογα τον προσανατολισμό της πολιτικής του, ενδεχομένως η σημερινή πραγματικότητα της χώρας του να ήταν διαφορετική. Σε ό,τι αφορά τη Δημοκρατία της Γεωργίας, τα αίτια των συγκρούσεων των εθνοτήτων μεταξύ τους, πρέπει να αναζητηθούν όχι στη φιλοδυτική πολιτική του πρώτου προέδρου της χώρας Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια, αλλά στην εφαρμογή της πολιτικής αυτής. Αν η Τυφλίδα δεν διέκοπτε τις σχέσεις της με τη Μόσχα και ασκούσε μια περισσότερο εξισορροπημένη πολιτική, ενδεχομένως οι ρωσόφιλοι Αμπχάζιοι και οι Οσέτιοι να μην υιοθετούσαν την ακραία πολιτική της ένοπλης εξέγερσης, ενώ στο Τσαβάχκ με συντριπτικό αρμενικό πληθυσμό, η κατάσταση να μην ήταν εκρηκτική όπως είναι σήμερα. Ο Γκαμσαχούρντια παρέβλεψε το καθοριστικό γεγονός της γεωγραφικής θέσης της χώρας του. Η Γεωργία δεν ήταν μια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης, αλλά του Νοτίου Καυκάσου, την οποία η Ρωσία για αιώνες θεωρεί ζώνη της δικής της επιρροής. Η σύγχρονη Γεωργία έχει επιλέξει την πολιτική της ταχείας προσέγγισης στη Δύση, που θα της επιτρέψει να ενταχθεί κάποια στιγμή πλήρως στις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δομές των διεθνών οργανισμών, που ελέγχονται από τις δυτικές δυνάμεις. Αυτή είναι μια φυσιολογική απόφαση, όχι μόνον για τη Γεωργία, αλλά και για τις άλλες χώρες της περιοχής. Αλλά σήμερα, όπως και επί των ημερών του Γκαμσαχούρντια, η εκρηκτική κατάσταση στο Τσαβάχκ, δεν οφείλεται στην παραπάνω στρατηγική της χώρας, αλλά στην εφαρμογή των τακτικών της κινήσεων. Κανένας κάτοικος του Τσαβάχκ δεν θα μπορούσε να είναι αντίθετος στην ενσωμάτωση της Γεωργίας στις πολιτικές και οικονομικές δομές της διεθνούς κοινότητας, μια ενσωμάτωση που θα επιτάχυνε τον εκδημοκρατισμό και την οικονομικο-κοινωνική εξέλιξη της χώρας. Αλλά συγχρόνως οι κάτοικοι του Τσαβάχκ ανησυχούν έντονα με την απόφαση της κυβέρνησης, για την με κάθε θυσία, άμεση ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Η ανησυχία αυτή οφείλεται σε δύο σημαντικούς λόγους. Αν η Γεωργία γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, οι κάτοικοι του Τσαβάχκ θα ανοίκουν σε μια συμμαχία, ενώ η Αρμενία, λόγω των γνωστών πολιτικών και στρατιωτικών της αναγκών είναι στρατηγικός εταίρος της Ρωσίας. Η δεύτερη σημαντική παράμετρος είναι το θέμα των στρατιωτικών βάσεων της Ρωσίας που βρίσκονται στο Τσαβάχκ. Οι Αρμένιοι που κατοικούν στην περιοχή, θεωρούν τις βάσεις όχι μόνον ως πηγή απασχόλησης σε μια χώρα με τεράστιο πρόβλημα ανεργίας και στάσιμη οικονομία, αλλά και ως εγγύηση για την ασφάλειά τους. Το σημαντικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι, οι Αρμένιοι δεν αποδέχονται με κανένα τρόπο, το κλείσιμο των ρωσικών βάσεων και την αντικατάστασή τους με τουρκικές βάσεις, μια πραγματικότητα που είναι πασιφανές ότι δεν πρόκειται να γίνει δεκτή από τους Αρμενίους. Επιθυμητό θα ήταν, για την επίλυση των προβλημάτων αυτών να υπήρχε μια συμφωνία μεταξύ των τεσσάρων ενδιαφερομένων μερών (Ρωσία - Γεωργία - Αζερμπαϊτζάν - Αρμενία), για το χρονοδιάγραμμα και τον τρόπο ένταξης της κάθε χώρας στο ΝΑΤΟ. Σε αντίθετη περίπτωση, η ένταξη μιας ή δύο χωρών του Νοτίου Καυκάσου στη Βορειοατλαντική συμμαχία, μπορεί να επιδεινώσει την ήδη εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή. Συμπερασματικά μπορούμε να τονίσουμε ότι, το Συμβούλιο της Ευρώπης με σοφό τρόπο, δέχθηκε στους κόλπους της συγχρόνως την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, για να μην διαταράξει τις διαπραγματεύσεις για την ειρηνική επίλυση του θέματος του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Αν το ΝΑΤΟ δεν υιοθετήσει μια αντίστοιχη πολιτική, για το καλό όλων των χωρών της περιοχής, πρέπει να ελπίζουμε ότι την ίδια στρατηγική του Συμβουλίου της Ευρώπης, θα ακολουθήσουν οι ίδιες οι χώρες του Νοτίου Καυκάσου. Εντουάρντ Γαζαριάν