Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΥΝΕΒΑ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΤΗΣ. ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΣ

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΟΣΤ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΙΚΟ ΜΠΛΟΓΚ , ΤΟΥ LAPLACE, MAGICROBOT
ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΥΤΕ ΣΧΟΛΙΑ, ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΟ ΠΡΑΜΑ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ
ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΥΡΗΞΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ Ή ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΕΑ ΜΟΥ; ΜΟΝΟ Σ ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΟΣΟΙ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΟΣΤ Κ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΣΧΟΛΙΟ

Το πρόσωπο της Ζινέτ παραμορφωμένο, στις 8 Φεβρουαρίου, μία ημέρα μετά το επεισόδιο και εμφανή σημάδια σε όλο το κορμί της.  «Κάκωση με πιθανό κάταγμα αριστερού ζυγωματικού. Οίδημα και εκχυμώσεις αριστερής παρειάς, έπειτα από αναφερόμενο ξυλοδαρμό  από 24ώρου της εισαγωγής» αναφέρει η βεβαίωση του νοσοκομείου
Το τηλεφώνημα το δέχθηκα αργά το βράδυ της Τετάρτης. «Μια κοπέλα ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό της σε μια παραλιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας». Σιγά τα ωά θα μου πείτε. Ούτε η πρώτη είναι, ούτε η τελευταία.«Είναι από το Μαρόκο. Είναι παράνομαστην Ελλάδα χωρίς χαρτιά». Ακόμη δεν σας βλέπω να ξαφνιάζεστε. Ίσως μάλιστα τώρα το ενδιαφέρον κάποιων εξ ημών να μειώθηκε. Μια ξένη, ανάμεσα στους τόσους ξένους που βασανίζονται στην Ευρώπη. «Θέλει να σου μιλήσει. Θέλει να δείξει το πρόσωπό της και να ζητήσει από το ελληνικό κράτος, τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, τους γιατρούς, να κάνουν κάτι για τις κοπέλες που δέρνονται». Μια θαρραλέα γυναίκα δηλαδή που θέλει να σπάσει τον κύκλο της σιωπής, έστω και αν δεν έχει κανέναν το βράδυ να την προστατεύει.

Τη συνάντησα στο δωμάτιό της, στη «Στοργή» της Αλληλεγγύης. Στα πόδια του κρεβατιού την περίμεναν μία βαλίτσα και 2-3 πλαστικές σακούλες. Μόλις τελείωνε η συνάντησή μας θα έφευγε για ένα άλλο «καταφύγιο» στην επαρχία. Η ψυχολόγος της Αλληλεγγύης τη ρωτάει για τελευταία φορά αν είναι σίγουρη ότι θέλει να φανεί το πρόσωπό της. Η Ζινέτ σχεδόν θυμώνει και απαντά με ένα γαλλικό «ουί».

Περίεργο κορίτσι. Συνήθως όλες φοβούνται και δεν θέλουν να μιλήσουν γι΄ αυτά που έζησαν. Αυτή έχει τσαμπουκά.

Να τα πάρουμε από την αρχή; Πόσον καιρό είσαι στην Ελλάδα και πού δούλευες;

Είμαι εδώ τρεις μήνες. Και ήμουν καθαρίστρια σε ένα καφέ που το βράδυ γινόταν μπαρ.Πόσα λεφτά έπαιρνες;
20 ευρώ έδινε το αφεντικό και δούλευα όλη μέρα. Αν μιλούσες ελληνικά μπορούσες να πάρεις και 40 ευρώ κάνοντας και τη σερβιτόρα ή δουλεύοντας στο μπαρ, μιλώντας δηλαδή στους πελάτες.

Όταν λες «δούλευα όλη μέρα»;

16-18 ώρες και τα Σάββατα 20 ώρες. Καμιά φορά, αν είχε πολλή δουλειά, τα Σάββατα μου έδινε παραπάνω λεφτά. Αλλά κάθε μέρα μας έτρωγε τα φιλοδωρήματα. Όχι μόνο από μένα, από όλα τα κορίτσια.

Συγγνώμη,16-18 ώρες την ημέρα καθάριζες;

Στην αρχή ναι. Ύστερα μου είπε «μετά το καθάρισμα θα δουλεύεις στο μπαρ ή θα κάθεσαι μαζί με τον κόσμο». «Ο κόσμος θέλει και κοπέλα, δεν θέλει μόνο ποτό». Εγώ δεν ήθελα να κάθομαι με τον κόσμο και είπα ότι θα δουλέψω στο μπαρ. Έπειτα από λίγες μέρες άρχισε να με πιέζει. Να κάθομαι με κόσμο, να φεύγω με κόσμο, να πιω ποτό με κόσμο.

Το δέχθηκες τελικά;
Το αφεντικό έδινε 20 ευρώ και δούλευα όλη μέρα. Αν μιλούσεςελληνικά μπορούσες να πάρεις και 40 ευρώ κάνοντας και τησερβιτόρα ή δουλεύοντας στο μπαρ, μιλώντας δηλαδή στουςπελάτες
Μου έλεγε «άμα καθήσεις με κόσμο θα πίνεις πολύ ποτό και θα παίρνεις 1 ευρώ στο ποτό». Το δέχθηκα. Μετά μου έλεγε «σήμερα θα πιεις 20-30 ποτά». Κάθε μέρα και ένα πρόβλημα. «Να πίνεις πιο πολύ», «να είσαι πιο φιλική».

Καλά,έπινες 20 ποτά κάθε βράδυ;

Δεν τα έπινα, απλώς τα παραγγέλναμε. Μετά έλεγε «δεν φτάνει να πίνεις πολύ ποτό, πρέπει να χορεύεις κιόλας». Εγώ δεν ήθελα. «Όχι θα χορεύεις, γιατί δεν έχω πολλές κοπέλες και όλες πρέπει να χορεύουν. Και όταν κλείνει το μαγαζί να πηγαίνεις βόλτα με τους πελάτες». Έλα εδώ, κάτσε εδώ. Λες και ήμουν σκυλί.Και κάποια στιγμή είπες όχι;
Του είπα ότι θέλω να φύγω. Δεν μπορώ να χορεύω, να πίνω, να καθαρίζω, όλα μαζί... Δεν θέλω. Είπα, δώσε τα λεφτά μου να φύγω...

Και πώς έγινε ο ξυλοδαρμός;
Εκείνο το Σάββατο μου είπε «τώρα θα χορέψεις οριεντάλ». Εγώ είπα «δεν μπορώ να χορέψω οριεντάλ». Άρχισε να φωνάζει. «Άμα θα χορέψεις θα έχουμε πολλή σαμπάνια... Αυτό θα είναι καλό για μένα και για σένα». «Δεν θέλω. Θέλω τα λεφτά μου, give me my money...». «Δεν έχει λεφτά». Και άρχισε τις βρισιές. Αυτό με πονάει πολύ εμένα.Οι βρισιές;
Ναι, δεν θέλω να με βρίζουν. Στο Μαρόκο δεν βρίζουν τις γυναίκες ποτέ. Και με έβριζε πολύ άσχημα. Επέμεινα«θέλω τα λεφτά μου να φύγω»! Φώναζα και άρχισε να με χτυπάει. Στην αρχή με το χέρι του.Μέσα στο μαγαζί;
Μέσα στο μαγαζί, 3-4 η ώρα το πρωί. Ήταν Σάββατο και είχε ακόμη 20-30 ανθρώπους.

Εσύ πώς αντέδρασες;
Προσπαθούσα να αμυνθώ. Αυτός μου έδινε γροθιές. Πρέπει να του έδωσα ένα χαστούκι. Και με έπιασαν οι δικοί του από τους ώμους και με έριξαν κάτω. Και ήρθε από πάνω μου και με πάτησε με το τακούνι στο πρόσωπο. Στο νοσοκομείο μου είπαν ότι το ζυγωματικό μου είναι ραγισμένο. Όλα αυτά τα τραύματα που βλέπετε είναι από τις κλωτσιές που μου έδωσε. Προσπάθησε να με λειώσει όπως κάποιος πατάει μια κατσαρίδα.

Οι άνθρωποι που ήταν στο μαγαζί πώς αντέδρασαν;

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Δεν πρόλαβε κανείς να αντιδράσει. Με σήκωσαν από το πάτωμα και με πέταξαν έξω από το μαγαζί.

Πόσα λεφτά σου χρωστάει;
Πρέπει να είναι 260 ευρώ. Δεν είναι όμως τα λεφτά. Ούτε στα σκυ
Μετά την επίσκεψη των φίλων του αφεντικού ο μεγάλος γιατρός που με παρακολουθούσε μου είπε ΄΄δεν έχεις τίποτα, φύγε, δεν είναιτίποτα σοβαρό”
λιά δεν φέρονται έτσι.Φεύγεις από το μπαρ λοιπόν και πού πας;

Τηλεφώνησα σε μια κοπέλα που δουλεύαμε μαζί στο μαγαζί. Όλα τα πράγματα ήταν στο σπίτι του αφεντικού...

Έμενες στο σπίτι του αφεντικού;

Ήταν ένα σπίτι που είχε νοικιάσει για μας το αφεντικό. Εμείς ήμασταν παράνομες. Μέναμε όλες μαζί οι κοπέλες. Τις τελευταίες μέρες έμενα μόνη μου γιατί τη συγκάτοικό μου που δούλευε και αυτή στο μπαρ την ξυλοφόρτωσε άγρια και έφυγε. Αυτός ο άνθρωπος έδερνε όλες τις γυναίκες που ήταν δίπλα του.

Πες μου για το νοσοκομείο...
Με πήγε η φίλη μου και ένας άλλος φίλος Έλληνας, γιατί δεν μπορούσα να προχωρήσω. Ήταν πάρα πολύ ευγενικοί. Μου έλεγαν «μην ανησυχείς, θα σε βοηθήσουμε». Είχαν και αυτοί σοκαριστεί έτσι όπως είχε παραμορφωθεί το πρόσωπό μου. Όλα αυτά τις δύο πρώτες μέρες. Μετά όλα άλλαξαν.Πότε άλλαξαν;
Στο νοσοκομείο πήγα την Κυριακή το ξημέρωμα. Την Τρίτη ήρθαν οι φίλοι του αφεντικού, για να δουν τι έγινε. Και άρχισαν να μου λένε «θα σου δώσει λεφτά, θα γίνεις καλά, μην του κρατάς κακία, ήταν θυμωμένος». Μπλα μπλα μπλα...Εσύ τι τους είπες;
Τους είπα ότι δεν θέλω τα λεφτά. Και ότι θα πάω στην Αστυνομία. «Μα πώς θα πας στην Αστυνομία αφού δεν έχεις χαρτιά; Θα σε πιάσουν και θα σε απελάσουν. Και οι αστυνομικοί είναι όλοι φίλοι του αφεντικού. Κάθε μέρα πίνουν στο μαγαζί»... Τέτοια μου έλεγαν για να με φοβίσουν.

Εσύ έβλεπες αστυνομικούς στο μαγαζί;

Ναι, ερχόντουσαν διάφοροι που ξέραμε ότι είναι αστυνομικοί. Έπιναν, διασκέδαζαν και έφευγαν. Δεν πλήρωναν βέβαια.

Ιατροδικαστής σε είδε;
Όχι. Μετά την επίσκεψη των φίλων του αφεντικού ο μεγάλος γιατρός που με παρακολουθούσε μου είπε «δεν έχεις τίποτα, φύγε, δεν είναι τίποτα σοβαρό».

Αστυνομία στο νοσοκομείο δεν ήρθε;

Όχι. Μου είπαν ότι δεν μπορούσαν να τη φωνάξουν γιατί δεν είχα χαρτιά. Τους λέω «ωραία, θέλω μια βεβαίωση ότι νοσηλεύτηκα». Και μου λέει ο γιατρός «δεν θα σου δώσω χαρτί, θα φύγεις έτσι». Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τη UΝΙCΕF, αυτός φοβήθηκε και μου έδωσε τελικά μια βεβαίωση.

Τι λέει το χαρτί;
Κάκωση με πιθανό κάταγμα αριστερού ζυγωματικού. Οίδημα και εκχυμώσεις αριστερής παρειάς, έπειτα από αναφερόμενο ξυλοδαρμό από 24ώρου της εισαγωγής.Γιατί συνδέεις τη συμπεριφορά του γιατρού με την επίσκεψη στο νοσοκομείο των φίλων του αφεντικού σου;

Μα, γιατί τις δύο πρώτες μέρες ήταν «πω πω, τι σου έκαναν» και μετά, μόλις μίλησε με τους φίλους του αφεντικού, μου έλεγε «δεν έχεις τίποτα».

Πώς κατέληξες να ζητήσεις βοήθεια από την Αλληλεγγύη;
Ο φίλος που με πήγε στο νοσοκομείο, ο Έλληνας, κατάλαβε ότι δεν θα με βοηθούσαν. Δεν τον άφηναν να με πάει ούτε στον ιατροδικαστή στην πρωτεύουσα του νομού και έτσι αποφάσισε να επικοινωνήσει με αυτήν την οργάνωση και να ζητήσει βοήθεια.


«Κάθε μέρος έχει και καλούς και κακούς. Εγώ μέχρι τώρα είμαι άτυχη»

Το όνομά της στη χώρα της σημαίνει λουλούδι των βράχων. Μιλάει γαλλικά και λίγα ελληνικά. Θα είναι όμορφη στις χαρές της. Και θα ήταν ακόμη πιο όμορφη όταν ξεκίνησε από το Μαρόκο για να «κατακτήσει» την Ευρώπη.

Πώς ήταν η ζωή σου στο Μαρόκο;
Έχω μαμά και τρία αδέλφια.Γιατί έφυγες;
Γιατί φεύγουν όλοι; Άκουγα πολύ κόσμο να λέει για την Ευρώπη και είπα «θα έρθω να δουλέψω».

Ποιο δρομολόγιο ακολούθησες;
Πήγα από το Μαρόκο στο Μπαχρέιν, μετά πήγα Τουρκία, μετά Συρία, Δαμασκό, Λίβανο και ξανά Τουρκία.

Από πού πέρασες στην Ελλάδα;
Από τη Σμύρνη πέρασα στη Σάμο.Το βράδυ,φαντάζομαι,με βάρκα;
Ναι, με Ζodiac. Περίμενα πολύ καιρό να περάσω. Και μια νύχτα μας είπαν: «Τώρα φεύγουμε». Μόλις περάσαμε απέναντι μας έπιασε η Αστυνομία. Μας κράτησαν εννέα μέρες.

Και γιατί δεν σε έστειλαν πίσω στο Μαρόκο;

Δεν τους είπα ότι ήμουν από το Μαρόκο. Είπα ότι είμαι Παλαιστίνια. Τελικά έκανα αίτηση ασύλου, μας έδωσε και η Unicef ένα χαρτί και φύγαμε για την Αθήνα.

Πότε έφυγες από το Μαρόκο;
Είναι πάρα πολύς καιρός. Τώρα είμαι 26 και έφυγα στα 18-19.Τι θέλεις να κάνεις τώρα;
Δεν θέλω άντρας να δέρνει γυναίκα. Ποτέ. Η γυναίκα είναι λουλούδι.

Από την Τουρκία γιατί έφυγες;
Γιατί τρόμαξα. Μια μέρα η φίλη μου με την οποία έμενα μαζί χάθηκε. Τη βρήκαν ύστερα από πολλές μέρες. Η Αστυνομία δηλαδή βρήκε το κινητό μου και μου τηλεφώνησε. Πήγα και την αναγνώρισα, της είχαν αφαιρέσει όλα τα όργανα.

Τι εννοείς;
Ήταν χωρίς καρδιά, χωρίς νεφρά. Την είχε απαγάγει μάλλον η μαφία που κάνει εμπόριο οργάνων. Όλα τα χρόνια ζούσαμε μαζί στην Ισταμπούλ.

Ήταν από το Μαρόκο;
Όχι ήταν Παλαιστίνια. Από εκεί έμαθα για την Παλαιστίνη και μετά στους Έλληνες αστυνομικούς είπα ότι είμαι και εγώ Παλαιστίνια.

Πώς θέλεις να είναι η ζωή σου;
Δεν σκέφτομαι τη ζωή μου, σκέφτομαι μόνο τη ζωή των αδερφών μου. Αυτή είναι η ζωή μου. Να δουλεύω, να βγάζω λεφτά για τα αδέρφια και τη μάνα μου.

Θα μείνεις στην Ελλάδα;
Ίσως φύγω για Τουρκία, για Σομαλία, δεν ξέρω. Θέλω να βρω έναν καλύτερο κόσμο. Κάθε μέρος έχει και καλούς και κακούς. Εγώ μέχρι τώρα είμαι άτυχη, αλλά θα συνεχίσω.


ΓΝΩΜΗ Οι ευθύνες των γιατρών
Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΚΛΕΓΚΛΕ

Πέρα από τον ξυλοδαρμό, αυτό που πρέπει να ερευνηθεί είναι η συμπεριφορά των γιατρών στο νοσοκομείο. Δεν την παρέπεμψαν στην κοινωνική υπηρεσία όπως είχαν υποχρέωση και μάλιστα της είπαν ότι δεν διαθέτουν τέτοια υπηρεσία. Κάτι βεβαίως που είναι ψέματα, γιατί το νοσοκομείο διαθέτει κοινωνική υπηρεσία. Την επόμενη μέρα η κοπέλα ζήτησε να την εξετάσει ιατροδικαστής παρακαλώντας εν ανάγκη να μετακινηθεί στην πρωτεύουσα του νομού. Ο γιατρός τής είπε ότι δεν υπάρχει ιατροδικαστής ούτε στην πρωτεύουσα και τη «συμβούλευσε» να πάψει να επιμένει γιατί διαφορετικά θα την πάνε στην Αστυνομία και θα την απελάσουν.

Η Έλενα Γκλεγκλέ είναι δικηγόρος της «Αλληλεγγύης».

2 σχόλια:

Ανώνυμοςείπε...

καλησπερα φιλε!
ευχαριστω για την αναφορα!
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ για αυτο το σκουπιδι,το ανθρωποειδες ΣΚΟΥΠΙΔΙ !

εχω απιστευτα νευρα απο οταν το διαβασα κ ΔΥΣΤΥΧΩΣ τα Blogs το περασαν στα 'ψιλα'..

Ανώνυμοςείπε...

εχουν αλλα τωρα στο μυαλο τους αυτοι
πιο σοβαρα θεματα

Δημοσίευση σχολίου

 
© Copyright by SAMURAI KABATZA  |  Template by Blogspot tutorial