Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στα τέλη του 19ου αιώνα ένας Ιταλός αναρχικός με τρύπια παπούτσια διαπερνούσε την ισπανική ύπαιθρο μαζεύοντας τους κολίγους εργάτες γης και τους έμπαζε στο όραμα ενός διαφορετικού κόσμου, αυτού της αναρχίας και της επανάσταση.
Η γλώσσα που χρησιμοποιούσε για να μιλήσει στους φτωχούς ήταν τα ιταλικά και…τα χέρια του.
Η χώρα που ρίζωσε όσο πουθενά αλλού ίσως ιδέα της αναρχίας το οφείλει στην αναπαράσταση με τα χέρια…











Από την ημέρα που ο Ιταλός αναρχικός πάτησε το πόδι του στην Ισπανική γη μέχρι την μέρα που ο τελευταίος μαχητής της ελευθερίας περνούσε ηττημένος τα σύνορα με την Γαλλία κύλησε πολύ νερό και πολύ αίμα στον μύλο της ελευθερίας.
Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα η ιδέα της αναρχίας ρίζωσε όσο πουθενά αλλού (με εξαίρεση ίσως την προλενινιστική Ρωσία).
Οι εργάτες και οι αγρότες της χώρας αυτής οργανώθηκαν πολύ γρήγορα αντιεξουσιαστικές οργανώσεις. Θέσανε στην πράξη των προεπανασττικό αναρχοσυνδικαλισμό μέσω της οργάνωσης του της CNT, η οποί λειτουργούσε στη βάση του ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΜΟΥ, δίχως αρχηγούς και άλλες μορφές εξουσίας παρά έναν και μοναδικό γενικό γραμματέα ο οποίος πληρωνόταν το μισθό ενός ανειδίκευτου εργάτη , από εισφορές των μελών της οργάνωσης …
























Η βάση του ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΜΟΥ είχε ως εξής. Ένα σωματείο σε χώρο εργασίας αποφάσιζε και έστελνε ένα αντιπρόσωπο στο συμβούλιο σωματείων της πόλης για να εκθέσει τις αποφάσεις του σωματείου, το συμβούλιο της πόλης έστελνε επίσης αντιπροσώπους στο συμβούλιο της περιφέρειας, οπου συμμετείχαν κ άλλοι αντιπρόσωποι από άλλες πόλεις και η περιφέρεια έστελνε αντιπροσώπους στο εθνικό συμβούλιο της συνδικαλιστικής οργάνωσης.














Οι αντιπρόσωποι είτε ήταν του σωματείου είτε της περιφέρειας ήταν άμεσα ανακλητοί σε περίπτωση που δεν εκθέτανε τις απόψεις της βάσης ή σε περίπτωση που λειτουργούσαν αγνοώντας τις αποφάσεις αυτής. Άμεσα ανακλητός σημαίνει πως η βάση είχε το δικαίωμα να τους παύσει εκείνη την στιγμή και όχι να περιμένει μια τακτική ημερομηνία για να κάνει εκλογές , πχ 4 χρόνια.
















Η εξουσία από πολύ νωρίς είδε με άσχημο την ανάπτυξη του αναρχοσυνδικαλισμού και του αναρχισμού γενικότερα στην Ιβηρική χερσόνησο.
Πολύ γρήγορα οι εξεγέρσεις των κολίγων στα ισπανικά φέουδα , η έχθρα των εργατών προς την πανταχού παρούσα στον κοινωνικό κ πολιτικό βίο εκκλησία , κάνανε την εξουσία να οργανώσει ομάδες σενιορίτων κ πιστολέρος.
Σενιορίτος, ήταν κάτι σαν τα σημερινά κακομαθημένα πλουσιόπαιδα.
Πιστολέρος , ήταν ποινικοί κ μαφιόζοι της εποχής οι οποίοι με την βοήθεια της αστυνομίας είτε προσπαθούσαν να διαλύσουν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις , είτε στήνανε δολοφονικές ενέργειες σε αναρχοσυνδικαλιστές.
Πολύ γρήγορα η CNTάρχισε να μετράει θύματα , οι δολοφονικές επιθέσεις έμοιαζαν να μην έχουν σταματημό και έτσι αποφάσισαν μικρές ομάδες εργατών να εξοπλιστούν και οι ίδιες.












Κατά περιόδους ξεκινούσε ενας ακύρηχτος πόλεμος μεταξύ εκκλησίας, μαφίας, αστυνομίας κ αφεντικών από τη μια κ αναρχικών κ ριζοσπαστών εργατών πο την άλλη.
Παράλληλα με αυτό το σκηνικό, τις γενικές απεργίες διαρκείας των εργατών και τις πολλαπλές εξεγέρσεις κολίγων στο ύπαιθρο αναπτυσσόταν και η κομματική ζωή σε μια εμβρυακή ακόμα Ισπανική Δημοκρατία , την ζωή της οποίας διακόπταν κάποια βασιλικά πραξικοπήματα , μεχρί που τελικά ο βασιλιάς εκδιώχτηκε.
Το 1936 ένας συνασπισμός κομμάτων από σοσιαλιστές , δημοκράτες δεξιούς(κάτι σαν τους σημερινούς νέο –φιελελευθερους)κομουνιστές κλπ συγκροτούν το ΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟκ κερδίζουν τις εκλογές.

















Στην διακυβέρνηση της χώρας το Λαϊκό Μέτωπο δεν ικανοποιεί κανέναν. Οι προεκλογικές του διακυρήξεις για αποφυλάκιση χιλιάδων εργατών (που φυλακίσθηκαν για συμμετοχη σε απεργίες , διαδηλώσεις κλπ) ξεχνιούνται και στρέφουν έτσι την εργατική τάξη κ τους αναρχικούς εναντίων τους.
Από την άλλη μεριά βασιλικοί,χουντικοί κ χριστιανοί έχουν στο μυαλό τους τις προεκλογικές διακυρήξεις του Λαϊκού Μέτώπου κ φανερά πανικοβλημένοι οργανώνουν πραξικόπημα.
Από ένα σημείο κ μετά όλη η Ισπανία γνωρίζει πως ο στρατός είναι έτοιμος να κάνει την κίνηση του. Στις εκκλήσεις των οργανώσεων των εργατών για εξοπλισμό τους η κυβερνηση απαντάει , όχι.
Ιούλιο του 1936 οι στρατηγοί κάνουν την κίνηση τους. Σε μια σειρά από πόλεις καθώς και στην αποικία του Μαρόκου οι χουντικοί στρέφουν τα όπλα κατά της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης. Πολλές πόλεις θα μπορούσαν να καταστείλουν την χούντα αν η κυβέρνηση εξόπλιζε τον λαό και τους εργάτες, παρ όλα αυτά προτίμησε να πέσουν αυτές οι πόλεις στα χέρια των εχθρών της παρά να αποκτήσουν οι εργάτες όπλα. Το ίδιο λάθος θα πράξει χρόνια αργότερα και ο πρόεδρος Αλλιέντε, γιατί άραγε;
Σε αρκετές πόλεις οι χουντικοί επικρατούν, σε άλλες πάλι οι εργάτες εφορμούν σε αστυνομικά τμήματα ή στρατώνες και αρπάζουν δια της βίας τα όπλα από πιστούς στην δημοκρατία άντρες τφων σωμάτων ασφαλείας, μιας και δεν πιστεύουν πως μπορεί ηή δεν θέλει η δημοκρατία από μόνη της να σώσει τον ευατο της.




















Σε περιοχές όπου κυριαρχούν οι εργάτες στήνονται κολεκτίβες κι η ζωή λειτουργεί στην βάση του φεντεραλιστικού μοντέλου του αναρχοσυνδικαλισμού. Ένας πολέμιος του αναρχοσυνδικαλισμού αναφέρει στο βιβλίο του πως, οι αναρχικοί πολεμούσαν τον Φράνκο από τη μια και κατέλαβαν τα εργοστάσια από την άλλη κυρησσόντας την αταξική κοινωνία απ την άλλη και κατάφεραν να αυξήσουν την παραγωγή εν καιρώ πολέμου σε αγαθά περισσότερο από τη μεγαλύτερη περίοδο ευημερίας εν καιρώ ειρήνης.
Αυτή η κίνηση τρομοκράτησε όλη την Ευρώπη. Γερμανία και Ιταλία βλέπανε πως την περίοδο που η μια μετά την άλλη οι χώρες της γηραιάς ηπείρου μετατρέπονταν σε φασιστικά καθεστώτα η Ισπανία έμπαινε σαν σφήνα με επαναστατικές διαδικασίες κ χάλαγε την σούπα. Η δημοκρατική Γαλλία τρομοκρατήθηκε μιας και φοβήθηκε μην περάσει η επανάσταση τα Πυρηναία και εγκατασταθεί εκεί, ο Στάλιν είδε πως υπήρχαν ακόμα δυνάμεις που του έβγαιναν από τα αριστερά και μπορούσαν στο μέλλον να αμφισβητήσουν την μονοκρατορία του ως κράτος της επανάστασης.

















Η Αγγλία δεν θα δεχόταν ποτέ και δεύτερη χώρα στην Ευρώπη να γίνει επαναστατική και κατά τον άγγλο συγγραφέα Μπήβορ προτίμησε μια φασιστική Ισπανία.
Στην ουσία την βρωμοδουλειά της αποεπαναστατοποίησης της Ισπανίας την ανέλαβε ο Στάλιν.















Στάλθηκαν τανκς κ σύγχρονος οπλισμός στην Ισπανία (η δημοκρατία τα πλήρωσε 10 φορές πιο πάνω από την πραγματική τους αξία αυτά τα όπλα). Αμέσως στήθηκε μια μυστική αστυνομία.
Τα α ρώσικα όπλα χριησιμοποιηθήκαν για να διαλύσουν τις κολεκτίβες κ τις πολιτοφυλακές.
Οι πολιτοφυλακές ήταν ένα είδος στρατού χωρίς αρχηγούς που πολεμούσαν στο μέτωπο τον ΦΡΑΝΚΟ.
Η Ισπανική επανάσταη είχε χαθεί με την βοήθεια των Ρωσικών όπλων.
Στο στρατιωτικό τομέα προκύπτουν τα εξής.
Οι πολιτοφυλακές, πολεμούσαν ενάτια σε καλυ΄τερα εξοπλισμένο στρατό με λιανοντούφεκα του 19ου αιώνα
Στρατηγικά οι περισσότερες τακτικές τους ήταν λάθος , μιας και ήταν μαχητές των πόλεων και ασυνήθιστοι στον πόλεμο σε μεγάλες γραμμες μετώπου
Σοσιαλιστές κ κομουνιστές, αφού αναλωθήκαν να διαλύσουνε τα μετόπισθεν οποιαδήποτε επαναστατική διαδικασία, όταν τελικά ανέλαβαν το μέτωπο οδηγούσαν τον στρατό από ανώφελη σφαγή σε ανώφελες πανωλεθρίες. Τα μέγα λάθος τους ήταν πως η προπαγάνδα πρώτα ανήγγειλε μια μεγάλη επίθεση και μετά την πραγματοποιούσε και όταν συνέβαινε να οδηγούνται στον όλεθρο δεν κάνανε ποτέ πίσω μιας και ήταν δεσμευμένοι από τις πρότερες εξαγγελίες τους

Ο ΦΡΑΝΚΟ και οι χουντικοί στρατηγοί αποδείχθηκαν εξίσου ανίκανοι στρατιωτικά , συνιθισμενοι να μάχονται μαροκινούς επαναστάτες ή άοπλους εξεγερμένους προέβησαν κατά τη διάρκεια του εφμυλίου μόνο σε στρατιωτικά λάθη, τους έσωσε όμως το γεγονός πως τα ιταλικά κ γερμανικά τανκς καθώς η αεροπορία του άξονα κυριαρχούσε στον αέρα εξαναγκάζοντας τους στρατιώτες των δημοκρατικών να πολεμάνε με ένα κομμάτι ξύλο τα δόντια, το οποίο το δαγκώνανε για να μην τρελαθούν από τους αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς.





Τελικά ο Φράνκο κέρδισε εξαιτίας των λαθών των στρατηγών της δημοκρατίας, οι οποίοι δε κέρδισαν ούτε μια μάχη στα 4 χρόνια του πολέμου.
ΑΠΟΡΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΚΡΑ΄ΤΗΣΕ ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΗΘΕΙ ΕΣΤΩ Κ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΕΚ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΠΑΛΩΝ;
Οι Γερμανοί σύμβουλοι του Φράνκο είχαν φρικάρει.
Οι Ιταλοί στρατιώτες φτάσαν σε σημείο να μαλώνουν και να παίζουν ξύλο με χουντικούς στρατιώτες…
Μια άγνωστη πλευρά του εμφυλίου πολέμου ήταν και αυτός των διεθνών ταξιαρχιών. Κομουνιστές από όλο τον κόσμο έσπευσαν στο κάλεσμα του κκ Ισπανίας για βοήθεια.
Το ΚΚ Ισπανίας έστειλε τις διεθνείς στο μέτωπο , και τις άφησε εκεί ξεχασμένες για μήνες, δίχως τροφή , πολεμοφόδια και κυρίως χωρίς να αλλάξει τους εμπόλεμους με εφεδρείες.
Κάποια στιγμή ξένοι κομουνιστές όπως οι αμερικάνοι κ άλλοι εξεγέρθηκαν ενάντια στους κομουνιστές.
Τότε το ΚΚ Ισπανίας κατέστειλε κ φυλάκισε αρκετούς από αυτούς. (Μιλάμε για ξένους πολίτες και όντας το ΚΚΙ στην κυβέρνηση θα μπορούσε να τους απελάσει , αλλά αυτό τους αντιμετώπισε ως υπηκκόους του)
Πολλοί φυλακισμένοι των ξένων ταξιαρχιών μείνανε φυλακή μέχρι που μπήκαν στην πόλη που βρισκόταν οι χουντικοί κ τους εκτελέσανε.
Το 1939 και ενώ η επανάσταση είχε χαθεί και ο πόλεμος συνεχιζόταν επειδή ο Φράνκο λόγο ανικανότητας δεν είχε τα κότσια να τον τελειώσει , οι κομουνιστές που ελέγχανε τον στρατό διατάζουν συνεχώς ασχεδίαστες επιθέσεις εναντίων των φρανκιστών.
Μια άσκοπη σφαγή δημοκρατών ξεκινάει δίχως λόγο. Κάποιοι στρατηγοί φρικάρουν κ μαζί με αναρχικούς αφού διαπιστώνουν πως οι κομουνιστές ετοιμάζονται να φύγουν με πλοιάρια από την χώρα δρουν πραξικοπηματικά και παίρνουν τον έλεγχο του στρατού με σκοπό να σταματήσουν έναν χαμένο πόλεμο που κοστίζει πλέον μόνο ζωές.
Ξεκινάει ο δρόμος της μεγάλης προσφυγιάς στην Γαλλία.
Εκεί οι δημοκρατικοί κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής οργανώνουν τις πρώτες αντιστασιακές ομάδες κ δρουν κατά των γερμανών , γνωρίζοντας πλέον τον τρόπο που πολεμάνε οι ναζί , μιας και πριν μερικά χρόνια τους έβρισκαν μπροστά τους ως συμμάχους του Φράνκο.
Μετά τον πόλεμο και βλέποντας πως οι μεγάλες δυνάμεις επιβραβεύουν τον Φράνκο, ξεκινάνε με βάση την Γαλλία αντάρτικο μέσα στην Ισπανία , το οποίο όμως μέχρι την δεκαετία του 60 θα καταλαγιάσει.
Η Ισπανική επανάσταση ήταν ίσως η τελευταία μεγάλη επανάσταση…μέχρι την επόμενη ίσως.