Προκήρυξη από την "Ανοικτή συνέλευση έμμισθων, «μπλοκάκηδων», ανέργων, «μαύρων», άμισθων και φοιτητών στον χώρο των ΜΜΕ" για την επίθεση στο Στέκι Μετ

Για την επίθεση στο στέκι μεταναστών

Το βράδυ της 24ης Φεβρουαρίου στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια, συνεδριάζει ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης. Στην αίθουσα είναι εμφανώς ορατό από τον πεζόδρομο (Τσαμαδού) ότι παρευρίσκονται δεκάδες άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά, ένας άντρας πλησιάζει, και εκτοξεύει προς το παράθυρο αμυντική χειροβομβίδα, η οποία για καλή τύχη των παρευρισκομένων, προσκρούει στο ενισχυμένο τζάμι του παραθύρου και πέφτει στο παρτέρι του πεζόδρομου. Η έκρηξη προκαλεί υλικές ζημιές στο στέκι αλλά και σε παρακείμενα κτίρια. Από την ένταση της έκρηξης γίνεται φανερό ότι η επιθυμία του δράστη ήταν η μαζική δολοφονία αγωνιζομένων ανθρώπων.

Αυτή η παρακρατικού και παραστρατιωτικού τύπου επίθεση, είναι οφθαλμοφανές από που προέρχεται και σε τι στόχευε. Το χέρι του «μιάσματος» που εκτόξευσε τη χειροβομβίδα έχει οπλιστεί από όλα εκείνα τα δολοφονικά χαρακτηριστικά που κουβαλάει μέσα του αυτός ο κόσμος. Ο κόσμος στον οποίο το κράτος και το κεφάλαιο δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, όπου η αστυνομία και ο στρατός αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν το δόγμα της ασφάλειας, την πολυπόθητη για τους έχοντες κοινωνική και ταξική ειρήνη. Με την ιδεολογική κάλυψη των ΜΜΕ που έχουν μετατρέψει τα ψήγματα έστω δημοσίου διαλόγου σε παραληρηματικό μονόλογο, συνδιαμορφώνοντας και επιβάλλοντας το Αλάθητο: το αλάθητο του καπιταλισμού υπό το πρίσμα του καλλωπισμένου θεάματος. Από κοντά, φυσικά, πρόθυμα ανθρωπάρια, διαποτισμένα από εθνικιστικά και πατριωτικά ιδεολογήματα μίσους, πειθήνια και δολοφονικά στρατιωτάκια, αυτόκλητοι υπερασπιστές του Νόμου και της Τάξης.

Όλα τα παραπάνω ήρθε να διασαλεύσει ο Δεκέμβρης. Η εξέγερση ήρθε να αμφισβητήσει έμπρακτα και δυναμικά την χειραγωγούμενη από θεσμούς και εξουσίες καθημερινότητά μας. Η πολυμορφία των υποκειμένων που εξεγέρθηκαν έβαλαν μπροστά το «σχέδιο» της απαλλοτρίωσης και επανοικειοποίησης όλης εκείνης της δημιουργικότητας και της φαντασίας, που τόσο αυτονόητο ήταν για τους κρατούντες πως θα μπορούσαν να μας τα απομυζούν εσαεί, μεγιστοποιώντας τα κέρδη τους. Να γιατί τους τρόμαξε ο Δεκέμβρης. Διότι έγινε φανερό ότι δεν είναι και τόσο απίθανο να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ότι εμείς είμαστε ο ιμάντας του σύμπαντος, εμείς είμαστε η παραγωγική ή δυνάμει παραγωγική δύναμη και ότι χωρίς εμάς να παράγουμε και να καταναλώνουμε υποταγμένοι, φαντάζει εύκολο να σμπαραλιαστεί και να καταρρεύσει το ταξικό-εκμεταλλευτικό σύστημα στο οποίο διαβιούμε.

Αυτό το περιστατικό ήρθε να δηλώσει ότι, μπροστά στον κίνδυνο της εκδηλωμένης ή υφέρπουσας αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος, όλες οι δυνάμεις του είναι σε πλήρη παράταξη. Το κεφάλαιο διατάζει, το κράτος συμπορεύεται, τα όργανά του εκτελούν.

Για εμάς την επίθεση δεν την πραγματοποίησε μόνο το φυσικό υποκείμενο που εκτόξευσε τη χειροβομβίδα, αλλά όλο το συστημικό πλέγμα που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού. Θεωρώντας ότι αυτή η επίθεση στρέφεται ενάντια σε όλο το ανταγωνιστικό κίνημα, θέλουμε να μεταφέρουμε προς οποιοδήποτε αποδέκτη ότι είναι γελασμένοι αν θεωρούν ότι θα υποχωρήσουμε στο ελάχιστο στην επιλογή μας να είμαστε η εχθρική πλευρά αυτού του συστήματος.

Πορεία την Πέμπτη 5/03 στις 6:00, Προπύλαια.

Ανοικτή συνέλευση έμμισθων, «μπλοκάκηδων», ανέργων, «μαύρων», άμισθων και φοιτητών στον χώρο των ΜΜΕ

Σκοτώνει η «κοινή γνώμη»;

Στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, σύμφωνα με τον καθεστωτικό τύπο, ένα «κύμα αντιδράσεων κατά της βίας» (Η Καθημερινή, Παρασκευή 20/2/2009) σάρωνε τη χώρα, με αφορμή την εύρεση αυτοκινήτου παγιδευμένου με δυναμίτιδα στην Κηφισιά (με την οποία συνδέθηκε δόλια, χωρίς την παραμικρή εύλογη ένδειξη, ο ελαφρύς τραυματισμός του καθηγητή Πανούση σε αψιμαχίες κατά τη διάρκεια κοσμικής εκδήλωσης «για τις φυλακές»).

Σε εκείνο το μακρινό παρελθόν, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παπαγιαννάκης έγραφε ότι το σημαντικό τελικά δεν είναι όσοι «ασκούν βία κατά του διαφορετικού» γιατί γι’ αυτούς «υπάρχουν νόμοι και θεσμοί. Σημαντικότερο είναι η απομόνωση, πραγματική ιδεολογική καραντίνα, στην οποία πρέπει να οδηγηθούν οι θεωρητικοί της βίας, έστω κι αν αφήνουν τη βρώμικη δουλειά σε άλλους» (Η Καθημερινή, ίδια ημερομηνία).

Την ίδια μέρα, ο πανεπιστημιακός Κατσούλης, γνωστός πρώιμος κατήγορος της εξέγερσης του Δεκέμβρη, επαύξανε, για να καταπραΰνει προφανώς τις ανησυχίες του κ. βουλευτού, διαπιστώνοντας ότι, εδώ που τα λέμε, δεν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα, αφού σήμερα, ευτυχώς, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε σε προηγούμενες δεκαετίες, «η κατάσταση είναι αλλιώς και αυτό το δείχνει η αντίδραση της κοινωνίας και ενός μεγάλου μέρους του πνευματικού κόσμου που, χωρίς ενδοιασμούς και φόβους προηγούμενων εποχών, δημοσιοποιεί την καταδίκη του και κάνει τις αναγκαίες παρομοιώσεις με εκείνες τις δυνάμεις που στο παρελθόν αλλά και στο παρόν υπονομεύουν τη δημοκρατία. Το νέο γεγονός που καταγράφεται στην αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι η κοινή γνώμη ταυτίζεται τώρα με τη δημοσιοποιημένη και ως τέτοια μπορεί να αποτελέσει τον πραγματικό φραγμό που θα εμποδίσει η τωρινή τρομοκρατία να πάρει της διαστάσεις της παλιάς».

Μια εβδομάδα αργότερα, η δολοφονική βομβιστική ενέργεια ενάντια στους αντιρρησίες συνείδησης, στο στέκι των μεταναστών, στο κέντρο των Εξαρχείων, απουσιάζει παντελώς από την ημερήσια διάταξη των καθεστωτικών μέσων. Τώρα, δεν ξεσηκώθηκε στην εικονική τους πραγματικότητα κανένα «κύμα αντιδράσεων κατά της βίας», κανένας ατρόμητος «πνευματικός κόσμος» δεν δημοσιοποίησε την καταδίκη του, ούτε έκανε λυρικά τις «αναγκαίες παρομοιώσεις» του. Η «κοινωνία» δεν αντέδρασε – και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού, κατά πως το λεν και οι πανεπιστημιακοί, «η κοινή γνώμη ταυτίζεται τώρα με τη δημοσιοποιημένη»; Κι όμως, «η τωρινή τρομοκρατία» όχι μόνο έχει «πάρει τις διαστάσεις της παλιάς», αλλά τις έχει ήδη υπερβεί κατά πολύ: έχει χειροβομβίδες, τις εκτοξεύει, θέλει να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, δραπετεύει ανενόχλητη – και η ευαγής καθεστωτική «δημοσιότητα» ποσώς νοιάζεται να επιβάλει «ιδεολογική καραντίνα» στους «θεωρητικούς της βίας», ποσώς νοιάζεται να βεβαιώσει ότι «για όσους τελικά ασκούν βία κατά του διαφορετικού υπάρχουν νόμοι και θεσμοί».

Γιατί η αλήθεια είναι ότι η «κοινή γνώμη» που «δημοσιοποιούν» τα ΜΜΕ δεν είναι ούτε «κοινή» ούτε «γνώμη». Η αλήθεια είναι ότι νόμοι και θεσμοί υπάρχουν μόνο για να καταστέλλουν οτιδήποτε κοινό και οποιαδήποτε γνώμη. Η αλήθεια είναι ότι η βία δεν είναι παντού και πάντα η ίδια. Πρέπει να χωρίζεται σε αυτή που συγκαλύπτεται και υποθάλπεται από τους «νόμους» και τους «θεσμούς», και εκείνη που καταγγέλλεται και διώκεται από τους ίδιους αυτούς νόμους και θεσμούς – είτε γιατί έχει χαλκευτεί από τους ίδιους με αυτόν ακριβώς τον σκοπό, ως «εσωτερικός εχθρός» τον οποίο χρειάζονται για να διατηρήσουν την «τάξη» τους, είτε πάλι γιατί πρόκειται στην ουσία για αντι-βία, η οποία άλλο δεν κάνει από το να εκθέτει τους αμερόληπτους, υποτίθεται, νόμους και θεσμούς ως άδικους, ταξικούς, βαθιά βίαιους.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μία «δημοσιότητα». Υπάρχουν πολλές και ανταγωνιστικές, και όλες φτιάχνονται, απλώς καθεμία φτιάχνεται διαφορετικά. Υπάρχει, ας πούμε, η ενιαία «δημοσιότητα» που καταστρώνεται από θλιβερά επικοινωνιακά επιτελεία, σε πολυτελή γραφεία, βαριά εξοπλισμένα κρησφύγετα, αίθουσες σύνταξης και εργαστήρια Και υπάρχει και η πολλαπλή δημοσιότητα που φτιάχνεται ανοιχτά, μαζικά, στον δρόμο, στους χώρους δουλειάς, σε συνελεύσεις, συλλογικά και διαλογικά. Ανάμεσά τους, υπάρχει χάσμα. Υπάρχει αντιπαράθεση. Υπάρχει σύγκρουση. Φιλοδοξούμε να νικήσουμε.

http://katalipsiesiea.blogspot.com